मराठी दत्तबावनी

ज्याला मूळ गुजराती उच्चार असलेली दत्तबावनी म्हणणे कठीण जात असेल त्याने ही परमपूज्य श्रीरंगावधुत स्वामींनी रचलेली सोपी सुलभ अशी मराठी दत्तबावनी नित्यनियमित भक्ति श्रद्धा पूर्वक पठण श्रवण करावी.

जय योगीश्वर दत्तदयाळ । तूंचि एक जगतीं प्रतिपाळ ॥१॥
अत्र्यनसूये करुनि निमित्त । प्रगटसि जगतास्तव निश्चित ॥२॥
ब्रह्मदेव-हरिहर अवतार । शरणागत दीनां आधार ॥३॥
अंतर्यांमी सत् चित् सुख । प्रगटसि सद्‌गुरु द्विभुज सुमुख ॥४॥
झोळि अन्नपूर्णा हातीं । कमंडलू दुसर्‍या हातीं ॥५॥
कुठें षड्‌ भुजा कोठें चार । अनंत बाहू तूं निर्धार ॥६॥
शरणागत मी बाळ अजाण । दिगंबरा उठ ! जातो प्राण ॥७॥
ऐकुनि अर्जुन-धांव्याला । पावसि देवा तुष्टीला ॥८॥
दिलीस ऋद्धी सिद्धि अपार । अंतीं मुक्ति महापद सार ॥९॥
करिसी तूं कां आजि विलंब । तुजविण मजसि नसे आलंब ॥१०॥
विष्णुशर्म त्वां उद्धरिला । श्राद्धीं जेवुनि वर दिधला ॥११॥
जंभासुर छळि देवांना । आश्वासुनि रक्षिसि त्यांना ॥१२॥
विस्तारोनि माया त्याला । इंद्र करानें वधवीला ॥१३॥
ऐशी लीला तव अगणीत । करील त्याचें कोण गणीत ? ॥१४॥

आला आयु सुतेच्छेनें । तृप्‍तचि केला वरदानें ॥१५॥
बोधियले यदु परशूराम । साध्य देव प्रह्लाद अकाम ॥१६॥
ऐसी ही तव कृपा अगाध । कां न घेंसि तूं माझी दाद ? ॥१७॥
धाव अनंता पाहि न अंत । न करी अवचित शिशुचा अंत ॥१८॥
पाहुनि ब्राह्मणस्त्रीचा स्नेह । पुत्र होसि तूं निःसंदेह ॥१९॥
स्मर्तृगामी कलिकाल कृपाळ । रजकाचा केला उद्धार ॥२०॥
पोटशुळी द्विज तारियला । ब्राह्मणशेठ हि वांचविला ॥२१॥
करिसि न कां तूं मजसि सहाय । धरितो देवा तूझे पाय ॥२२॥
शुष्क काष्ठ त्वां पल्लविला । उदास भगवन्‌ कां झालां ? ॥२३॥
जर्जर वंध्येचीं स्वप्नें । केलि सफळ त्वां साकल्यें ॥२४॥
निरसुनि विप्राचा कोड । केला रोगाचा मोड ॥२५॥
वांझ महिषिला दोहविलें । दैन्य तयाचें खलु हरिलें ॥२६॥
घेवडिच्या शेंगा खासी । सुवर्ण धट विप्रा देसी ॥२७॥
ब्राह्मणस्त्रीच्या मृत भर्त्या । सजीव देवा केलें त्वां ॥२८॥
पिशाचबाधा करुनी दूर । विप्रपुत्र उठवियला शूर ॥२९॥
अंत्यज हस्तें विप्रमदास । हरुनि रक्षिलें त्रिविक्रमास ॥३०॥
निमिशार्धीं तंतुक भक्तास । पोंचविलें हो श्रीशौलास ! ॥३१॥
एकचि वेळीं अष्टस्वरुप । होउनि देवा अससि अरुप ॥३२॥
तोषविलें त्वाम भक्तजनां । चमत्कार दावुनि नाना ॥३३॥
यवनराजस्फोटक वारी । वर्ण जाति तुज सम सारी ॥३४॥
रामकृष्ण या अवतारीं । केल्या लीला बहुत परी ॥३५॥
तारुनि प्रस्तर गणिका व्याध । समान गणिलें पशुपक्ष्यांस ॥३६॥
अधमोद्धारक तूझें नाम । गातां पुरति न कां रे काम ? ॥३७॥
आधि, व्याधि, उपाधी सर्व । टळति स्मरण मात्रें सर्व ॥३८॥
मूठ चेटुक न चाले जाण । पावे नर स्मरणें निर्वाण ॥३९॥
डाकिण, शाकिण, महिषासूर । भुतें, पिशाचें, झिंद, असुर ॥४०॥
पळताति मुठी आंवळुनी । ’दत्तधून’ पडतां कानीं ॥४१॥
करुनि धूप गातिल नेमें । ’दत्तबावनी’ जे प्रेमें ॥४२॥
साधे त्यांना इह पर लोक । कधीं न त्यांना बाधे शोक ॥४३॥
दासी सिद्धी त्यांची होय । कधींच त्यांना दुःख न होय ॥४४॥
बावन गुरुवारीं नियमित । बावन पाठ करी परिमित ॥४५॥
यथावकाशें करुनि नियम । तया कदापि न दंडी यम ॥४६॥
अनेक रुपीं दत्त अभंग । गातां नडे न माया रंग ॥४७॥
सहस्त्र नामें नामीं एक । दत्तदिगंबर असंग एक ॥४८॥
वंदन तुजला वारंवार । वेद श्वास हे तव निर्धार ॥४९॥
जिथें वर्णिता थकला शेष । कोण रंक मी बहुकृत वेष ? ॥५०॥
अनुभवतृप्‍तीचे उद्‌गार । यांसी हसतां बसेल मार ॥५१॥
’तपसि’, ’तत्त्वमसि’ हा देव । बोला जय जय श्री गुरुदेव ॥५२॥
रंगावधूत विरचित ही । गुजराथी दत्तबावनी ।
पांडुरंगसुत दत्तानें । अर्पियली सद्‌गुरुचरणीं ॥