स्कंद पुराण
स्कन्द पुराण १७
व्यास उवाच
कस्मात्स राजा तमृषिं चखाद तपसान्वितम् ।
रक्षसा स किमर्थं च हृतचेताभवन्नृपः ॥ १७.१ ॥
सनत्कुमार उवाच
वसिष्ठयाज्यो राजासीन्नाम्ना मित्रसहः प्रभुः ।
सुदासपुत्रो बलवानिन्द्रचन्द्रसमद्युतिः ॥ १७.२ ॥
तमागम्योचिवाञ्छक्तिश्चरिष्ये दीक्षितो व्रतम् ।
तत्र मे निशि राजेन्द्र सदैव पिशिताशनम् ॥ १७.३ ॥
इहागतस्य यच्छस्व शुचि सर्वगुणान्वितम् ।
अप्रतीकारसंयुक्तमेकदैकान्त एव च ॥ १७.४ ॥
एवमस्त्विति तेनोक्तो जगाम स महामनाः ।
अथास्यान्तर्हितं रक्षो नृपतेरभवत्तदा ।
नाज्ञापयत्तदा सूदं तस्यार्थे मुनिसत्तम ॥ १७.५ ॥
गतेऽथ दिवसे तात संस्मृत्य प्रयतात्मवान् ।
सूदमाहूय चोवाच आर्तवत्स नराधिपः ॥ १७.६ ॥
सौदास उवाच
मयामृतवसो प्रातर्गुरुपुत्रस्य धीमतः ।
पिशितं सम्प्रतिज्ञातं भोजनं निशि संस्कृतम् ।
तत्कुरुष्व तथा क्षिप्रं कालो नो नात्यगाद्यथा ॥ १७.७ ॥
स एवमुक्तः प्रोवाच सूदोऽमृतवसुस्तदा ।
राजंस्त्वया नो नाख्यातं प्रागेव नरपुंगव ।
साम्प्रतं नास्ति पिशितं स्तोकमप्यभिकाङ्क्षितम् ॥ १७.८ ॥
पिशितस्यैव चाल्पत्वाद्बहूनां चैव तद्भुजाम् ।
अमितस्य प्रदानाच्च न किंचिदवशिष्यते ॥ १७.९ ॥
राजोवाच
जाने सर्वोपयोगं च जाने चादुष्टतां तव ।
जाने स्तोकं च पिशितं कार्यं चेदं तथाविधम् ।
मृग्यतां पिशितं क्षिप्रं लब्धव्यं यत्र मन्यसे ॥ १७.१० ॥
सनत्कुमार उवाच
एवमुक्तोऽमृतवसुः प्रयत्नं महदास्थितः ।
पिशितं मृगयन्सम्यङ्नाप्यविन्दत कर्हिचित् ॥ १७.११ ॥
यदा न लब्धवान्मांसं तदोवाच नराधिपम् ।
गत्वा निशि महाराजमिदं वचनमर्थवत् ॥ १७.१२ ॥
राजन्न पिशितं त्वस्ति पुरेऽस्मिञ्छुचि कर्हिचित् ।
मृगयन्परिखिन्नोऽस्मि शाधि किं करवाणि ते ॥ १७.१३ ॥
सनत्कुमार उवाच
स एवमुक्तः सूदेन तस्मिन्काले नराधिपः ।
नोवाच किंचित्तं सूदं तूष्णीमेव बभूव ह ॥ १७.१४ ॥
तदन्तरमभिप्रेक्ष्य विश्वामित्रसमीरितः ।
राक्षसो रुधिरो नाम संविवेश नराधिपम् ॥ १७.१५ ॥
रक्षसा स तदाविष्टो रुधिरेण दुरात्मना ।
उवाच सूदं शनकैः कर्णमूले महाद्युतिः ॥ १७.१६ ॥
गच्छ यत्किंचिदानीय मांसं मानुषमन्ततः ।
गार्दभं वाप्यथौष्ट्रं वा सर्वं संस्कर्तुमर्हसि ॥ १७.१७ ॥
किमसौ ज्ञास्यते रात्रौ त्वया भूयश्च संस्कृतम् ।
रसवद्गन्धवच्चैव क्षिप्रमेव समाचर ॥ १७.१८ ॥
सनत्कुमार उवाच
स एवमुक्तस्तेनाथ मानुषं मांसमाददे ।
राजापकारिणो व्यास मृतोत्सृष्टस्य कस्यचित् ॥ १७.१९ ॥
अथार्धरात्रसमये भास्कराकारवर्चसम् ।
शतानलसमप्रख्यमपश्यन्मुनिसत्तमम् ॥ १७.२० ॥
स तमर्घ्येण पाद्येन आसनाग्र्यवरेण च ।
समर्चयित्वा विधिवदन्नमस्योपपादयत् ॥ १७.२१ ॥
स तदन्नं समानीतं समालभ्य महातपाः ।
चुकोप कुपितश्चाह पार्थिवं प्रदहन्निव ॥ १७.२२ ॥
शक्तिरुवाच
पार्थिवाधम विप्राणां भोजनं राक्षसोचितम् ।
न दीयते विधिज्ञेन त्वं तु मामवमन्यसे ॥ १७.२३ ॥
यस्मात्त्वं राक्षसमिदं मह्यं दित्ससि भोजनम् ।
तस्मात्त्वं कर्मणा तेन पुरुषादो भविष्यसि ॥ १७.२४ ॥
सनत्कुमार उवाच
एवमुक्तस्तु तेजस्वी राजा संचिन्त्य तत्तदा ।
उवाच क्रोधरक्ताक्षो राक्षसाविष्टचेतनः ॥ १७.२५ ॥
पुरुषादो भवेत्येवं मामवोचद्भवान्यतः ।
ततस्त्वां भक्षयिष्यामि भ्रातृभिः सहितं द्विज ॥ १७.२६ ॥
भक्षयित्वा विशुद्ध्यर्थं मुक्तशापस्ततः परम् ।
चरिष्यामि तपः शुद्धं संयम्येन्द्रियसंहतिम् ।
पित्रा तवाभ्यनुज्ञातः स्वर्गे वत्स्ये यथेप्सितम् ॥ १७.२७ ॥
इति स्कन्दपुराणे सप्तदशमोऽध्यायः