स्कंद पुराण
देव उवाच
भो भो विश्रवसः पुत्र चक्षुर्दिव्यं ददानि ते ।
सोमं पश्य महासत्त्व मां त्वं दिव्येन चक्षुषा ॥ २९.१२९ ॥
ततः स दृष्ट्वा देवेशं साम्बं नन्दिपुरःसरम् ।
प्रणम्य कर्षितः सम्यगुत्थातुं न शशाक ह ॥ २९.१३० ॥
अबलं तं समालक्ष्य उत्थानेऽशक्तमीश्वरः ।
उवाचोत्तिष्ठ भद्रं ते बलं पौराणमस्तु ते ॥ २९.१३१ ॥
तत उत्थाय जानुभ्यां कुबेरो ह्यवतिष्ठत ।
पार्श्वगां चैव नेत्रेण देवीमालोकयन्स्थितः ॥ २९.१३२ ॥
इयं सा पर्वतसुता सर्वलोकनमस्कृता ।
माता लोकत्रयस्यास्य महायोगबलान्विता ॥ २९.१३३ ॥
अहोऽस्यास्तपसो वीर्यमहो दीप्तिरहो बलम् ।
या प्रभोः सर्वलोकस्य पत्नीत्वं प्रजगाम ह ॥ २९.१३४ ॥
सनत्कुमार उवाच
तमेवंभूतमनसमीक्षमाणं च पार्वतीम् ।
बुबोध देवी बुद्ध्वा च चुकोप परमेश्वरी ॥ २९.१३५ ॥
सा क्रुद्धा तु कुबेरस्य वाममक्षि सुदीप्तिमत् ।
विशुष्कं कक्षमादीप्ता ददाहाग्नेः शिखा यथा ॥ २९.१३६ ॥
पुनश्चास्य विनाशाय कुबेरस्य शुभानना ।
मतिं दध्रे तपोयोनिरथैनामवदद्धरः ॥ २९.१३७ ॥
मा क्रुधो देवि यक्षस्य भक्तस्यास्य तपस्विनः ।
यशस्वी धार्मिकश्चायं भक्तस्त्वां च विशेषतः ॥ २९.१३८ ॥
कुतूहलतया ह्येष त्वां निरीक्षितवाञ्छुभे ।
प्रसादं कुरु बालस्य धनदस्य महेश्वरि ॥ २९.१३९ ॥
देव्युवाच
एषोऽसकृन्मां देवेश वीक्षतेऽविनयात्प्रभो ।
मिनोति न गुणान्देव कस्मान्मम पुरः स्थितः ॥ २९.१४० ॥
तेजसां योऽप्रमेयानां कुर्यान्मोहेन लङ्घनम् ।
सोऽल्पवीर्यो विनश्येत पतङ्गोऽग्निमिवागतः ॥ २९.१४१ ॥
सनत्कुमार उवाच
तामेवं क्रोधताम्राक्षीं क्रुद्धां सम्प्रेक्ष्य शंकरः ।
उवाच मधुरं श्लक्ष्णं गिरीन्द्रतनयां वचः ॥ २९.१४२ ॥
ब्रवीमि त्वां महाभागे मा क्रुधो जगतोऽरणि ।
त्वया सृष्टं जगत्सर्वं प्रकृतिस्त्वं सुरेश्वरि ।
पुत्रस्तेऽयं यतो देवि तस्मान्न क्रोद्धुमर्हसि ॥ २९.१४३ ॥
मातरं चैव पुत्रस्य वीक्षमाणस्य शोभने ।
न दोषोऽस्ति न चैवास्य त्वयि चेतो विमोहितम् ॥ २९.१४४ ॥
तस्मात्त्वमेव देव्यस्य प्रसन्नस्य नतस्य च ।
प्रसादं कुरु देवेशे कुबेरस्य यथेप्सितम् ॥ २९.१४५ ॥
सनत्कुमार उवाच
सा तथा देवदेवेन प्रोक्ता गिरिवरात्मजा ।
प्रसादमकरोत्तस्य प्रसन्ना चेदमब्रवीत् ॥ २९.१४६ ॥
देव्युवाच
कुबेर यत्ते दुरितं क्षान्तं तत्ते मयानघ ।
तुष्टास्मि मा कृथाश्चैव पुनस्तेजस्विलङ्घनम् ॥ २९.१४७ ॥
यत्त्विदं ते मया दग्धमीक्षमाणस्य लोचनम् ।
वामं तथैव भवतु पिङ्गलं दीप्तिमच्च ह ॥ २९.१४८ ॥
अनेन चाङ्कितो लोके भविष्यसि न संशयः ।
एकाक्षिपिङ्गलो नाम्ना ख्यातः सर्वत्र पूजितः ॥ २९.१४९ ॥
चरितं यत्तपश्चेदमक्षयं तच्च तेऽव्ययम् ।
सौभाग्यमुत्तमं चैव मत्प्रसादाद्भविष्यति ॥ २९.१५० ॥
सनत्कुमार उवाच
एवमुक्त्वा ततो देवी विरराम शुभानना ।
भगवान्वरदोऽस्मीति कुबेरमवदत्ततः ॥ २९.१५१ ॥
अथैवमुक्तो देवेन कुबेरो हृष्टमानसः ।
तुष्टाव देवं देवीं च शिरसा प्राञ्जलिर्नतः ॥ २९.१५२ ॥
कुबेर उवाच
नमः पट्टिसहस्ताय किरीटवरधारिणे ।
नमो वलयधारिण्यै धारिण्यै दर्पणस्य च ॥ २९.१५३ ॥
नमः सर्वाङ्गकेशाय दीर्घकेश्यै नमो नमः ।
नमो मेखलधारिण्यै नमो मौञ्जीधराय च ॥ २९.१५४ ॥
नमो नीलशिखण्डिन्यै नमः पिङ्गजटाभृते ।
नमो ज्ञानाय तनवे भूताधिपतये नमः ॥ २९.१५५ ॥
नमस्ताराभिधारिण्यै सिंहोरस्काय वै नमः ।
नमो रत्नाग्र्यधारिण्यै नमश्चन्द्रार्धमौलये ॥ २९.१५६ ॥
नमः प्रकृतये चैव नमोऽस्तु पुरुषाय च ।
नमोऽस्तु बुद्धये चैव अहंकाराय वै नमः ॥ २९.१५७ ॥
नमोऽस्तु रतये चैव सुखाय च नमो नमः ।
नमः कीर्त्यै कर्मणे च आरम्भाय समाप्तये ॥ २९.१५८ ॥
नमो यज्ञाय मन्त्राय दक्षिणायै ऋचे नमः ।
नमः साम्नेऽथ यजुषे छन्दसे चेष्टये नमः ॥ २९.१५९ ॥
नमोऽग्नये च वेद्यै च स्वाहायै हविषे नमः ।
नमो लक्ष्म्यै श्रियै चैव नमो धर्माय वेधसे ॥ २९.१६० ॥
इच्छायै रतये चैव नमः सम्पद्विरागिणे ।
नमः सिद्ध्यै तथा पुष्ट्यै तुष्ट्यै क्षान्त्यै नमो नमः ॥ २९.१६१ ॥
नमः स्वधायै कव्याय हव्याय च नमो नमः ।
नमो वेद्याय विद्यायै नमः शर्वाय भक्तये ॥ २९.१६२ ॥
प्रलयोत्पत्तये चैव स्थित्यै संसारणाय च ।
मोक्षाय मुक्तये चैव नमः कालाय मृत्यवे ॥ २९.१६३ ॥
नमस्ते भगवन्देव सह देव्या जगत्पते ।
दिश नो भूतभव्येश यन्मे मनसि संस्थितम् ॥ २९.१६४ ॥
सनत्कुमार उवाच
य इमं पठते नित्यं स्तवं प्रातः समुत्थितः ।
जपंश्च विप्रो वैश्यो वा शूद्रः क्षत्रिय एव वा ॥ २९.१६५ ॥
तस्य तुष्टो धनेशस्तु प्रयच्छति महद्धनम् ।
सोमश्च भगवांस्तुष्टो गतिमिष्टां प्रयच्छति ॥ २९.१६६ ॥
सनत्कुमार उवाच
एवं स संस्तुतस्तेन कुबेरेण जगत्पतिः ।
उवाच वरदोऽस्मीति ब्रूहि विश्रवसः सुत ॥ २९.१६७ ॥
कुबेर उवाच
त्वत्तः प्रसादः सततं भक्तिश्च त्वयि शाश्वती ।
भगवंस्त्वां च पश्येयं वर एषोऽस्तु मे विभो ॥ २९.१६८ ॥
एवमस्त्विति तत्सर्वं प्रदाय भगवाञ्छिवः ।
आत्मना सह सख्यं च ददावात्यन्तिकं तदा ॥ २९.१६९ ॥
देव उवाच
गृहाण चेमां शिबिकां नरयुक्तामसङ्गिनीम् ।
लोकान्यथेष्टं लोकेश यामारुह्य चरिष्यसि ॥ २९.१७० ॥
इमां चैवाशनिं दिव्यामप्रतीघातलक्षणाम् ।
गृहाणायुधमेतत्ते भविष्यत्यरिदुःसहम् ॥ २९.१७१ ॥
अस्त्रं च ते प्रयच्छामि तव नाम्ना भविष्यति ।
कौबेरमिति विख्यातं मोहनं सर्वदेहिनाम् ॥ २९.१७२ ॥
सनत्कुमार उवाच
ततः स देवस्तुष्टात्मा मालां स्वयमनिन्दिताम् ।
आबबद्धास्य शिरसि भास्कराकारवर्चसम् ॥ २९.१७३ ॥
कुशेशयानां फुल्लानां स्रग्दामं च मनोरमम् ।
आबबद्धास्य कण्ठे वै प्रीयमाण उमापतिः ॥ २९.१७४ ॥
प्रकामं दर्शनं चास्य दत्त्वा चैव धनेशताम् ।
जगाम भगवान्सोमस्ततोऽन्यं देशमीप्सितम् ॥ २९.१७५ ॥